Ervaringsverhaal:
Op een vrijdagavond om 18:24 uur kreeg ik een oproep voor een reanimatie: Haal een AED op Kapelstraat 19 en ga vervolgens naar het slachtoffer. Ik ben meteen gestopt met mijn bezigheden, ben op de fiets gestapt en ben de AED gaan halen. Met de AED aangekomen op het adres, waren er al 2 personen aanwezig welke al aan het reanimeren waren. Ook was er al een AED aanwezig en aangesloten. (1 minuut 30 seconden na oproep) Deze 2 personen waren afwisselend aan het reanimeren en heb geholpen met het open knippen van de kleding. Deze zat nog in de weg voor de elektroden, maar waren wel al aangesloten. De AED herkende geen hartslag meer en gaf advies om een schok te geven. Er werd per ongeluk op de ‘aan/uit’ knop gedrukt in plaats van de knipperende schok knop. De borstcompressies zijn meteen weer gestart waarna de AED opnieuw is aangezet. Hierna is de eerste schok toegediend. Het slachtoffer kreeg een behoorlijke schok waardoor ledematen omhoog kwamen en ik best geschrokken ben van deze klap, het was overigens de eerste reanimatie waarbij ik aanwezig was. Bij deze reanimatie is geen woord gewisseld; iedereen wist meteen wat er nog te doen stond en waar hij zich nuttig mee kon maken. Ook het wisselen van reanimatie wordt niet gecommuniceerd, alles verliep vlekkeloos.
De 4e persoon die binnen kwam zag dat wij al met zijn drieën bezig waren en heeft zich bekommerd om het tweede slachtoffer: de partner. Deze had geen hartstilstand, maar is op dat moment ook een slachtoffer omdat ze wel alles had meegekregen. Deze persoon heeft de partner naar een andere kamer begeleid en heeft deze gerustgesteld met de woorden: ‘De burgerhulpverleners doen er alles aan om de reanimatie te laten slagen. U heeft er goed aan gedaan om 1-1-2 te bellen!’.
Toen de professionele hulpverleners (lees ambulance personeel) aanwezig waren, ben ik de kamer uitgegaan om plaats te maken. De 2 personen die aan het reanimeren waren, zijn door gegaan op advies van het ambulance personeel. Zelf ben ik naar buiten (uit de woning) gegaan en heb gewacht op een melding dat ik ergens mee kon helpen. Op het moment dat ik buiten kwam, verbaasde ik me over het aantal aanwezige hulpverleners; er waren naar schatting tussen de 10 en 15 burgerhulpverleners, 6 brandweermannen, 4 politie agenten en 4 ambulance broeders.
Deze melding is niet gekomen en heb hierna met de overige hulpverleners de situatie kort geëvalueerd.
Het slachtoffer is vervolgens met een hartritme met de ambulance meegegaan. Ofwel, een succesvolle reanimatie!
Toen ik thuis kwam, ben ik op de bank gaan zitten. Mijn moeder vroeg hoe het was gegaan. Toen ik dit wilde vertellen, ben ik ingeklapt; overgoten door emotie. De gehele reanimatie speelde door mijn hoofd en kon niet meer bijkomen van emotie. Mijn moeder heeft uiteindelijk de instructeur gebeld om mijn situatie aan te geven en gevraagd of hij naar ons wilde komen om met mij te evalueren en hopelijk tot rust kon brengen.
Na een uitgebreid en erg goed gesprek, kwam ik tot rust en heb, tot mijn verbazing, erg goed geslapen. De gedachten zijn nog steeds aanwezig (bijna 5 jaar na reanimatie), maar in goede orde. Wij hebben ons uiterste best gedaan om alles te laten slagen en dat is het belangrijkste! Meer konden wij niet doen. Dat het slachtoffer met hartritme naar het ziekenhuis is gegaan, was voor ons een teken van opluchting.
De les die ik uit deze reanimatie heb gehaald is: Ben niet bang om naar een reanimatie te gaan. Het enige wat je fout kan doen is niets doen, toekijken en in de weg staan. Hier was geen sprake van bij deze reanimatie. Als je door emotie overspoeld wordt, ben niet bang om dit uit te spreken en je emotie te laten gaan. Maak dit bespreekbaar en bel desnoods je instructeur. Deze zal het gesprek met je aangaan, je moet overigens zelf geen slachtoffer worden door een dergelijke gebeurtenis. Ook is het belangrijk om weer oproepbaar te zijn zonder dat je bang bent een reanimatie te starten.
Heeft u ook een ervaringsverhaal en wilt u deze delen? Stuur een mail naar ervaring@stichtinghartslag.nl